Vandaag vertel ik hoe het voelt na een zo bijzondere opstelling afgelopen 6 nov : er is stilte in mijn hoofd. Er is geen schuld, er is geen zonde, er is geen
'niet deugen'.  Het voelt als een wonder, een diepe geraaktheid op hervonden onschuld, waar mijn levensvreugde zich bevindt.
In mijn - altijd weer verrassende - opstelling heb ik de 'grootheid' vd kerkleer gezien, de kleinheid vd mens en de waarheid vd liefde, in mijn geval Jezus. De representanten waren bereid de rol vd kerkleer, de rol van Jezus (als de Liefde) en de rol van mij als (on)zondig mens uit te beelden.  Adembenemend indrukwekkend, ook - bleek achteraf - voor enkele
representanten. Uiteindelijk zelf geplaatst in mijn opstelling,  heb ik in de ogen van Jezus mogen kijken. Deze symboliek overstijgt voor mij alles, hier hoor ik thuis.

In een volgende opstelling zal ik met zachtheid en zonder oordeel naar ziekte en ongeboren kinderen kunnen kijken.  Geen straf van God.  In mijn vrouwenlijn zal dan geheeld kunnen worden wat generaties aanwezig is geweest : de schuld vd vrouw.
Nog werk aan de winkel dus, maar meer zinvol dan dit is er voor mij niet. Al het andere valt daarbij in het niet : de verbinding van hier met daar, van verleden met heden naar toekomst.
Zo kwam in een andere opstelling een lange lijn tevoorschijn : Ik Kies Geluk. De dochter mocht het keren, voor al die moeders, grootmoeders,
overgrootmoeders, over-overgrootmoeders. Er kan worden geheeld.  De kosmos - de waarheid - de liefde zorgt voor ons. Altijd.

Drie weken zijn voorbij. Vandaag les 22 zonder de aanvulling van Els Thissen. Wat zal ik dat missen. Juist die humorvolle , liefdevolle , uitnodigende uitleg bij de lessen hebben mijj door die lessen geloodst.

Heel erg bedankt voor alle video's die van U op You Tube staan. Vooral de familieopstellingen hebben mij op andere denksporen gebracht en moed en hoop gegeven. Ik worstel met de relatie met mijn op dit moment chronisch depressieve dochter , met een obsessieve angststoornis .( labels ? )  

met vriend. groet,

Wies Schaap

De training 'werkelijk behulpzaam zijn' was weer een warm bad. De herkenning hoe simpel 'helpen' eigenlijk is, maakt meteen ook duidelijk hoe lastig het in de dagelijkse praktijk is. Al die 'stemmetjes' die ons uit ons 'midden' trekken, iets van iets of iemand vinden, emoties of veroordelingen oproepen om vervolgens onevenwichtig in de situatie te zijn. Het ontrafelen van dit terugkerende patroon, blijft terugkerende aandacht vragen. Ik vind rust in de wijze woorden van Els, wetende dat we allemaal ons best doen en het er vaak simpelweg niet uitziet. En ook dat maakt niets uit. Het komt en het gaat totdat het niet meer komt en al helemaal niet meer gaat. Dank je wel weer Els en Anja.

Ik was als observant uitgenodigd om een kijkje te komen nemen bij een van de familieopstelling sessies. Doormiddel van het opnieuw ervaren van het ingebrachte probleem maar dan in de context van deze familieopstelling, had ik het idee dat de deelnemers zich geholpen voelden aan het eind van de dag en opgelucht naar huis gingen. Dit was een bijzondere en bruikbare ervaring. De vakkundige begeleiding van Els bij de sessies maakte dat een er een open sfeer hing waarbij, naar mijn idee, ieder zich vrij en gehoord voelde. Dit alles zorgde dat ik met een schat aan ervaringen naar huis ben gegaan.